SCHAKEN

De Koninklijke Nederlandse Schaakbond Schrijft:

Schaken is hersengymnastiek voor de geest.

Hersens zijn net als spieren , als je ze niet gebruikt worden ze zo slap als pap.

Use it or lose it. Wie regelmatig schaakt, blijft op oudere leeftijd mentaal fitter.

Door te schaken onderhouden oudere mensen sociale contacten. Ze voelen zich aardoor prettiger, wat positief doorwerkt op hun fysieke gezondheid. Onderzoek wijst er op dat

schaken preventief of vertragend werkt ten aanzien van dementie.

Het brein is plastisch, oudere schakers kunnen nog lang op niveau presteren                        

Uit: Schaakmagazine.  december 2012.

Ik behoor tot de bedoelde doelgroep, maar heb mijn bedenkingen. Ik verlies meer partijen

dan toen ik 20 jaar jonger was, maar schaak nog met veel plezier eenmaal per week op een  schaakclub.

DECEMBER

Verbaasd vroeg hij zich af:

wat  gebeurt er toch allemaal in december 2012?

En de 'hij' ben ik!

Het begon al op Zaterdag 1 december. Op deze dag waren we exact vijf en vijftig  jaar getrouwd. Plus een dag dan... Deze dag vierden Lenie en ik in alle bescheidenheid thuis. He deed ons goed dat we heel  goede wensen toegestuurd kregen van familie in den lande, zwagers, schoonzusters etc.

Dan zondag 2 december, 's avonds met de Twentse familie deze heugelijke dag gevierd in het Enschedese Wokrestaurant Sensazia. De groten,  onze kinderen en natuurlijk tante Lies, en vooral ook de kleinkinderen hebben  genoten van dit eetfeestje.

En toen was het al gauw weer vijf december: Sinterklaas. We doen niet aan sinterklaas dachten we als senioren, we hadden tenslotte net een feestje achter de rug, maar onze kinderen dachten daar anders over, en zo hebben we rond 5 december twee gezellige sinterklaasfeestjes meegemaakt op het Mariëndaal en op de Bosbeekjuffer. Genieten, cadeautjes geven en cadeautjes krijgen, leuk toch.

Ik meende dat we in december ook de verjaardagen van Anouk en Fatma hadden meegemaakt, maar dat was bij nader inzien al in november.  Alleen de verjaardag van onze jongste kleinkind Mert hebben we nog tegoed eind december, twee dagen voor oudjaarsavond. Ook dat nog. Dit was dan de oer gezellige , soms ook witte maand december.

P.s Zou er ook in December 2012 niet iets met onze planeet gebeuren? Het kan niet op.

Kritische noot van de sint

Voor opa is het dichten zo moeilijk niet

Genoeg te vertellen vindt zwarte piet

Want opa houdt sinds een tijdje een heus weblog bij

Kijk, dat maakt de sint nu eens blij

Want letters op papier en letters op de peecee

Daar kan de dichtpiet natuurlijk wel wat mee

Helaas moet ook de sint het eerlijk bekennen

Dat hij aan sommige stukjes wel een beetje moet wennen

Vervolgverhalen schrijven is natuurlijk een hele klus

En dan moet het allemaal wel kloppen als een bus

En soms gaat het sint dan een beetje boven de pet

En wordt hij op het verkeerde been gezet

Want een verhaal is dan opeens zomaar afgelopen

Zoals bij Evelien en Ken. Met een mandarijnje, gewoonweg bezopen

En kringetjes in het water van de regen

Daar kan de sint helemaal niet tegen

De sint zal er misschien wel een beetje te dom voor zijn

Natuurlijk beste opa: het is allemaal gein

Ga vooral door met de literaire pennevruchten

En laat die cultuurbarbaren maar lekker zuchten

Als troost dit boekje van Nederlands fabricaat

Sint hoopt dat het niet reeds in jouw boekenkast staat

Je kunt het dus ruilen indien dat nodig is

Maar niet geschoten is altijd mis

NOG EENS ''BIJ NADER INZIEN''

Ik vraag me wel eens af: waarom lees ik toch steeds weer dat rare boek 'Bij nader inzien' van 

J.J.Voskuil. Toen ik dit weekend op bladzijde 347 belande wist ik het, ik wordt er vrolijk van, zeg maar blij.  Natuurlijk is, was Voskuil en groot schrijver, maar grote schrijvers zijn er zeer

veel, maar Voskuil heeft, had  dat bijzonder aparte wat je niet zo goed kunt omschrijven dat je blij kan maken. Bladzijde 347, lees maar:

'Hier!' zei Maarten. Hij was op de divan gaan zitten en had het boek geopend op de plaats waar een stuk papier lag. Hij boog zich over de bladzij en had moeite met zijn lachen toen hij wat schreeuwerig begon voor te lezen.

'Hij. Ik wil eens een boek gaan maken.  Ik. Gij een boek maken! - Begrijp ik U wel. Hij. Gij begrijpt mij ten vollen broeder! Ik rade U,  dat gij mij in dezen volgt. Hoe?  Zouden wij dan alleen uitgesloten zijn van het grote voorrecht boeken te mogen maken?  Zijn wij, gemerkt onze hoge jaren, nog niet sterk genoeg, om voor een zittend leven niet bang te zijn ?  Zijn wij ook niet danig met onzen tijd verlegen, en hebben wij geen stevige vuisten?  Of zouden wij ook geen absentie van geest kunnen voorwenden?

Maarten was steeds sneller gaan lezen en moest zelf zo lachen dat het hem moeite kostte zich verstaanbaar te maken, terwijl zijn vriend Paul met een scheef lachje luisterde.

'Hebben wij geen pennen, geen inkt? geen papier? Dit alles kunnen wij ongetwijfeld zo goed als iemand. Ik. 'maar waarover zullen wij een boek maken broeder?'   Hij. O, dat weet ik zelf niet, doch ik zie niet wat of dat er toe doet.'

Maarten sloeg het boek dicht en begon met een rood hoofd naar zijn pijp te zoeken. Met zijn pijp in de hand keek hij verlegen lachend naar Paul. 'Betje Wolf' zei hij, alsof hij zich daarmee wilde verontschuldigen.

PS Lees ook eens "De buurman,"  Lachen....!

EEN REACTIE... WAT DAN ?

Enkel dagen geleden plaatste ik het stukje 'Twijfels' op de weblog,

 met als slotzin: het wordt niks met deze regeringscombinatie.

 Mijn zwager B. was het eigenlijk wel met mij eens maar plaatste terecht de vraag: wat dan?

De gewaardeerde columnist van het dagblad Tubantia Hakkert, plaatste dinsdag een stukje met de titel  'Politieke redenenen.' Enkele gedeelten hieruit neem ik  over.

Er moet sinds de verkiezingen een flinke hoeveelheid wanhoop hebben opgehoopt in CDA- fractieleider Van Haersma Buma. Hoe anders de kat in het duister-sprong te verklaren die hij zondagochtend maakte in het programma van Eva Jinek? Hij zei vast van plan te zijn de nivelleringplannen van het kabinet te dwarsbomen via de eerste kamer, niet om politieke redenen maar omdat hij ze niet goed vind voor Nederland.

 Hakkert schrijft: Natuurlijk is hij er wel om politieke redenen tegen. Om zich te profileren. In de valse hoop dat er snel weer verkiezingen komen, is Buma alvast weer met de campagne begonnen.  Inderdaad zwager, wat dan? Op de CDA-leider Buma zitten we ook niet te wachten. Hakkert eindigt zijn column: Een positief-kritische houding levert uiteindelijk iedereen meer op.

TWIJFELS VERVOLG

En toen gebeurde het toch, het kabinet had in zijn wijsheid besloten dat ten aanzien van de zorgpremie de sterkste schouders de zwaarste lasten moesten dragen, de zorgpremie moest inkomensafhankelijk worden, nivelleren dus.

En toen waren de rapen gaar, we hebben allemaal gezien hoe de verongelijkten zich naar Den Haag spoeden om dit kwalijke kabinetsbeleid aan de kaak te stellen, onder andere de oude VVD garde, Hans Wiegel (uiteraard) ,Ed Nijpels en anderen waren zeer verbolgen, 'Dit kan en mag niet. Het kabinet  kon dit 'geweld' kennelijk niet aan, want de volgende dag was dit snode plan van tafel en werd vervangen door o.a. een aanpassing van het belastingstelsel.

Helaas het feestje van de van de voorzitter van de PvdA Spekman ging niet door.

Om mijn twijfels nog eens te verwoorden, het wordt niks met deze regeringscombinatie.

TWIJFELS

Laat ik eens beginnen in Friesland waar je in mijn jeugd 18 jaar moest je zijn voor je mocht stemmen. Ik werd 18 jaar toen ik al in Amsterdam woonde, dus daar stond ik ingeschreven in de Burgerlijke stand. Ik had in Amsterdam al gauw leuke vrienden gemaakt en zat volop in het jeugdwerk. Ik herinner me niet meer hoe de landelijke politiek er toen bij lag, wel herinner ik mij dat ik in Amsterdam voor de eerste keer ging stemmen, en ik weet ook nog zeker dat ik toen op de  Christelijk-Historische Unie onder  aanvoering van Tilanus stemde, zoals ik dat van huis uit had meegekregen. Mensen die kerkelijk waren en Nederlands Hervormd, stemden  bijna altijd op de  CHU. De gereformeerden en de roomsen stemden weer op een andere club. In Amsterdam was ik veelal te gast in Hervormde gezinnen, maar die waren, waarschijnlijk onder invloed van de grote en belangrijke dominee Buskes,  aangesloten- of lid van de Partij van de Arbeid. Amsterdam heeft me op verscheiden punten gevormd, ook op politiek gebied, en zo zag ik algauw in dat de CHU een uiterst conservatieve partij was, en vanaf toen heb ik altijd links gestemd, meestal tot op heden Partij van de Arbeid.

De PvdA was een doorbraakpartij, ontstaan uit de eerdere SDAP en sprak me zeer aan

Eerder hadden een aantal, ik meen een zestal, Amsterdamse hervormde predikanten de Christelijke partijen verlaten en waren lid geworden van de SDAP, en later van de PvdA.

Waarom heb ik 'Twijfels' boven  dit stukje gezet?  Omdat de PvdA een typische partij is van  eerlijk delen, van solidariteit, van nivelleren,  en dat is de VVD beslist niet. De VVD fractievoorzitter Halbe Zijlstra heeft het hardop gezegd in de kamer: De VVD houdt niet van nivelleren.

Wordt morgen  vervolgd

EXCUSES

Ik was eigenlijk vandaag van plan om het een en ander op dit weblog te schrijven over  de politiek in het algemeen en over de laatste regeringsverklaring in het bijzonder. Ik heb al wel de aanzet geschreven  maar ik kwam tot de conclusie  dat datgene wat ik opgeschreven had u

net zo goed en beter in de dagbladen kon lezen, want mijn epistel bevatte nogal wat zaken die u in de pers en op de TV uittentreure heeft kunnen lezen en horen. Toen ik dus mijn wijsheden cq eigenwijsheden had gewist besloot ik het voor vandaag zo te laten, en een persoonlijker versie morgen, vrijdag aan u toe te sturen. Eigenlijk had ik een beetje genoeg van Rutte en Samsom en van al die  dames en heren die zaten te popelen om hun zegje ten gehore te brengen, dus verdiepte ik me eerst maar eens in het prachtige boek van Carlos Ruiz Zafon, "De gevangene van de hemel",   een mooi vervolg op "De schaduw van de wind"

Ik wil het nog wel eens met u hebben over mijn leesverslaving en over boeken die zeer de moeite waard zijn om  te lezen, maar dan ter zijner tijd.

BIJ NADER INZIEN

Een keer per jaar, meestal in de herfst, lees ik voor de zoveelste keer het geweldige boek van  J.J. Voskuil 'Bij nader inzien.' Het is een pil van een boek, ruim 1200 bladzijden, het is vaak genieten, maar ook wel ergeren aan de vijf wijsneuzen, betweters die de hoofdrol  spelen in dit boek, n.l. Maarten, Klaas, Flap,Hans en Paul. De jongens studeren aan de Amsterdamse Universiteit in de Oudemanhuispoort. Elke keer als ik het boek lees valt me weer iets bijzonders op , soms iets bijzonders over Amsterdam en omgeving, vaak iets over literatuur.

Deze keer viel mij op  hoeveel  geestige gedichtjes de jongens maken, in het bijzonder Flap. Hier komen een paar.

Ik wil doodgewoon een rustig leven,

met vrienden praten, houden van een vrouw,

een borrel drinken en wellicht ook even

mijn plicht vergeten en de huwelijkstrouw.

Ik wil natuurlijk graag weer zijn vergeven.

Ik kijk alleen mar naar haar enkels

en weet dan al hoe laat het is!

Zien en begeren zijn aanwensels,

waar soms een droevig staartje aan is...

Hocus pocus pas,

'k wouw dat ik een pooier was,

kon ik ranselen en rijden,

eindelijk de stier bevrijden,

die ik in de oertijd was.

Maar Jodocus,  hocus, pocus,

                pas!

  Aardige jongens toch

TOCH NOG EEN PLOT ?

Op  het korte verhaal,   Evelien en Ken, kreeg ik, voornamelijk van mijn kinderen nog al wat kritiek. Niet zo zeer op de inhoud maar wel op het open einde.

  'Zo'n verhaal moet een min of meer verrassend slot hebben, een plot'  riepen ze. 'En jij houdt zo ineens met je verhaal op, Dennis geniet van de regen die kringetjes in het water maakt en dan is het uit. 'Dat kan niet' roept mijn dochter!

"Dat kan wel riep ik, je hebt gezien dat het kan. Trouwens onze  grote schrijver Bernlef, pas      overleden, werkte ook wel met open einden. Het door mij gebruikte slotzinnetje

 'De regen maakt kringetjes in het water'  vind ik eigenlijk ook wel een goeie slotzin".

 'Waarom? vroeg mijn dochter.

 'Omdat er iets poëtisch in zit, schoonheid dus.'

  ' Ja, als je het zo ziet heb je altijd gelijk, Pa'.

  'Zo is het toevallig ook nog eens een keer' zei ik.

EVELIEN EN KEN - Slot -

'Kom Dennis, we gaan even naar meneer Hensen om  wat fruit te kopen.'

'Is dat die meneer die van de trap is gevallen en bijna dood ging?'

'Ja Dennis, maar meneer Hensen is gelukkig weer helemaal beter geworden.'

Toen ze de Herenstraat inliepen zagen ze dat meneer Hensen als vanouds de bakken met citroenen en sinaasappels al weer buiten had gezet.

Meneer Hensen vond dat het voor de tijd van het jaar vrij koud buiten was.

Dennis kreeg een mandarijntje van meneer Hensen.

'Hoe gaat het met uw zoon Paul?' vroeg  Evelien.'

'O, veel beter' zei meneer Hensen.' Hij heeft een leuk meisje en een goeie baan. Hij is na mijn ongeluk erg veranderd.'

'Gelukkig maar' zei Evelien.

Toen ze langs de gracht naar huis liepen regende het.

'De regen maakt kringetjes in het water' zei Dennis.

Terzijde:

Ik meen dat dit het vierde korte verhaal is dat ik op mijn weblog plaatste. Merkwaardig is dat ze alle vier in Amsterdam spelen. Toch heb ik  ze niet geschreven in mijn Amsterdamse tijd, maar vaak jaren daarna, en wel in eind tachtiger jaren tot begin 2000. Ik denk dat het komt omdat ik fijne herinneringen heb aan mijn Amsterdamse tijd ( tien jaar). En misschien omdat ik Amsterdam de mooiste stad van Nederland vind, en misschien zelfs van Europa. 

EVELIEN EN KEN 3

VERVOLG

  'Weet je mamma, weet je,' babbelde Dennis, 'de juf zegt dat we morgen gaan rekenen, sommetjes maken, maar ik kan toch al rekenen?' Heeft Daddy me toch geleerd?'

  'Je kunt een klein beetje rekenen Dennis, sommetje maken, kleine sommetjes.'

  'Later reken ik net zo goed als Daddy, en als hij wat meer tijd had, had ik het nu al beter

  gekend.'

   'Gekund,' zei Evelien. Hij huppelde naast Evelien langs de gracht, in z'n knuistjes een prachtige wasco tekening, die hij op school had gemaakt.

Het was waar, Ken had niet veel tijd voor zijn gezin. Vak kwam hij laat thuis met een tas vol werk. Na het eten sloot hij zich op in zijn studeerkamer of vertrok naar de tennisbaan.

Evelien had ook haar werk: veel lezen om bij te blijven op haar vakgebied, artikelen schrijven, tentoonstellingen en galerieën te  bezoeken en zo meer. Ze had vrienden, veel vrienden uit het kunstwereldje.

 'Dave is vanmiddag nog geweest,'

 'Leuk, wanneer komt Paul?'

 'Ik weet het niet,'zei Evelien, 'ik zal hem wel eens bellen

Paul, de zoon van Ken woonde in de Beethovenstraat op een kamer. Zo nu en dan kwam hij aanwippen, bleef wel eens eten en soms ook slapen. Een paar keer aten ze met z'n vieren, Dennis mee, bij Dikker en Thijs. Dennis mocht Paul graag. Paul liet hem flipperen in een  speelhal en bedacht leuke spelletjes.

Op de Keizersgracht stond een lange rij auto's te wachten achter een vrachtauto die gelost werd. Het was fijn wonen op de Keizersgracht, maar al  die auto's...

'Mercedes...Fiat...Kadett...Golf...Renault... Volkwagen,' Dennis raakte de auto's in de file even aan en noemde het merk. Evelien keek haar bijdehands zoontje  trots aan.

slot volgt

Evelien en Ken 2

VERVOLG  

Twee jaar na dit ongeval ontmoetten Evelien en Ken elkaar in Londen op een feestje van vrienden. Ken werkte toen nog als accountant bij de Londense vestiging van Barnes, Collins Baker & Co, waar zijn vader de grote man was. Na hun trouwen hadden ze een jaar in Londen gewoond, daarna was Ken  juniorpartner in Amsterdam geworden. Ken had daarom verzocht, ten eerste omdat Evelien graag in Amsterdam wilde wonen, waar ze geboren was en waar haar familie woonde, en ten tweede omdat Ken na alle emoties bij de dood van Ellen, ergens opnieuw wilde beginnen. En misschien ook om eens te werken waar hij niet in eerst plaats de zoon van Baker senior was. Ze vonden op de Keizersgracht een niet te groot herenhuis en woonden er riant. Evelien genoot van Amsterdam waar ze veel vrienden had, en vond werk bij de bladen die ze van vroeger kende. Een jaar later was Dennis geboren, die nu bijna vijf jaar was.

  ´Waarom vraag je dat, Dave­­­ ?

  ´Och, als Ken in bed ook altijd zo stijlvol en correct is, zal je dat toch gaan irriteren.´

Dave kon zich dit soort grofheden veroorloven Hij werkte als fotograaf bij een van de bladen, ze kenden elkaar al zolang en op de redacties ging het heel wat informeler toe dan op het kantoor van Barnes, Collins, Baker. Hij woonde samen met z´n vriend Joost, maar Evelien was voor hem een vriendin met wie hij tussen het werk graag een borrel dronk. Ze konden hun verhalen aan elkaar kwijt.

  'Natuurlijk, je ziet het voor je? Een  ritueel met handdoeken en zo, en uitgebreid douchen natuurlijk.' 'Nee, Ken is geen man die uitgeput en bezweet meteen als een blok gaat slapen.'

'Weet je, Ken en ik zijn opgegroeid in heel verschillende gezinnen, Ken was enigst kind en ik had broers en zusters, dat is een merkbaar verschil in onze relatie.'

Evelien keek op haar horloge. 'Je moet weg jochie, ik moet Dennis  uit school halen. Doe je Joost de groetjes?' Dave vertrok met veel rumoer. 'Groetjes aan Ken' riep hij.

Evelien haastte zich naar de kleuterschool op de Prinsengracht.

Wordt vervolgd

EEN NIEUW KORT VERHAAL

Evelien en Ken

 'Je weet hoe Ken is, altijd correct gekleed en dure accessoires, daarbij gouden manchetknopen, gouden aansteker en after shaves van minstens een meier, meneer.'

   Evelien lag gemakkelijk op de bank en Dave een jeugdvriend  zat met opgetrokken knieën op de grond. leunend tegen een fauteuil. Hij hield zijn glas met whiskycola met beide handen vast en luisterde naar Evelien, die over haar man praatte.

   'En altijd die Engelse stoffen, een kostuum deugt alleen als er "Hedges" op  het label staat.

Spijkerbroeken en wegwerpaanstekers zijn voor hem hetzelfde als voor jou een stam Gitano's in de Karpaten< misschien wel eens van gehoord, maar onbelangrijk.'

   'Ken is een Engelsman', zei Dave, 'en bovendien accountant, wat wil je dan?'

   Ja' maar als je 42 bent hoef je nog niet te doen of je 62 ben, hij is toch jong genoeg om eens wat nonchalant te zijn. Hij hoeft heus niet het morsige van de jongens bij ons te hebben, maar ik wordt soms niet goed van dat eeuwige correcte. Ik noem het wel eens zijn Engelse ziekte, maar het is wel en lieverd hoor, ik denk dat hij zich echt ongelukkig zou voelen in jeans met half versleten basketbalschoenen.

   'Hou je nog steeds van Ken?'vroeg Dave. Evelien dronk behoedzaam haar longdrink voor ze antwoordde. 'Hou je nog van Ken?' herhaalde ze. 'Ik denk het wel .......ik denk het wel....'Ze praatte tegen het glas, en toen ze zweeg was het net of er toch nog iets was. Evelien had kunstgeschiedenis gestudeerd en was free-lance medewerkster van een paar dag- en weekbladen. Ze was 24 jaar toen ze zes jaar geleden met Ken Baker trouwde. Ken was toen 36 en weduwnaar. Hij had een zoon, Paul, van twaalf. Ken's eerste vrouw, Ellen was bij een auto ongeluk om het leven gekomen. In de familie Baker werd over dit ongeluk gezwegen. Ook Ken praatte er niet graag over.  Het ongeluk scheen gebeurd te zijn toen Ellen, die binnenhuisarchitect was, een congres zou bezoeken in Plymouth. Tijdens dit congres kwam ze op een avond om het leven in een auto van een collega.  Ook de collega was dood. Vast stond dat ze het congres niet had bezocht.

Wordt vervolgd

EEN VREEMDE DAG.

We zijn een hechte familie, we vieren elkaars verjaardag.

Deze dag, 16 oktober is een vreemde, bijzondere dag.

Enerzijds vieren we de verjaardag van onze gewaardeerde

schoonzoon Cl.,  man van onze dochter Ka., anderzijds

herdenken we de verjaardag van onze lieve, veel te vroeg overleden,

kleinzoon Sjoerd. Hij zou vandaag 17 jaar zijn geworden.

We brachten met zijn ouders een bezoek aan zijn grafmonumentje.

We  hebben prachtige herinneringen  aan Sjoerd,

maar er is vreugde en verdriet, zo zit deze wereld kennelijk in elkaar. 

Sjoerd
16-10-1995 - 24-2-2010

NESCIO PLEZIERTREIN

 Een van mijn geliefde schrijvers is Nescio, en het allermooiste korte verhaal dat hij geschreven heeft is "Pleziertrein", misschien is het wel het mooiste korte verhaal dat ooit in Nederland is geschreven. Hier komt het.

                                                      Pleziertrein

Ik heb nog een oude herinnering.

Donderdag 30 juli 1896. Kijkt  u maar na in een oude almanak en u zult zien dat het klopt. Bestaan er nog almanakken? En winkels: tabak, snuif, en sigaren?

Donderdag 13 Juli 1896. Ik zie nog de blauwe aanplakbiljetten. Goedkoope trein naar Nijmegen, 2e en 3e  klas f 1, -heen en weer. En ik voel  weer heel even de oude verwachting van toen, toen die dag nog komen moest. Het geluid van de houtduif. Een weg in een vreemd land, hooge boomen alom. Het moet bij Berg en Dal zijn geweest. En het koeren van de hout- duif. En de vreemde ontroering.

Dat is alles.

De rest is zakelijkheid. De menschen van de pleziertrein, die je overal weer tegenkwam. De Duivelsberg. En even weer een vreemde ontroering: die ruimte en dat licht. Alles was vreemd. Een opgetogen meisje, volwassen. Ze kan nog leven, ik leef ook nog. Een duidelijke stem: 

"Zooiets zie je bij ons op de Jodenbreestraat toch niet." Een steil pad naar beneden, te steil, m'n vader komt zittende terecht, halverhoogte.

En tegen den avond, de weg naar 't station, al die groepjes menschen: de  pleziertrein. Een man die op de rand van het trottoir staat en z'n hoofd beweegt en dan kotst .De pleziertrein.

In de nacht staan we stil op de rails, Het raampje is open, wij hooren 't gelal uit de ander wagens. Een man zit bij het portier. Waar zijn we? Hij wipt op om z''n kop uit het raampje te steken en praat naar binnen: "Maasbergen!" klap op z'n derriére. "Waarom berg je 'm dan niet op?" Pleziertrein. Maar 't zachte koeren van die duif in de eeuwigheid. Dat steeds weer herleeft als ik een duif hoor koeren en soms alleen al als ik hoogopgaand weelderig geboomte zie.

Nijmegen, m'n vader, dat stuk weg die boomen daar en de duif die koerde. En de weemoed.

Lang nadat die dag niet meer komen moest, hingen hier en daar nog de blauwe biljetten.

Donderdag 30 juli 30 Juli 1896. Goedkope trein naar Arnhem en Nijmegen. De zoet pijnlijke en onbegrepen weemoed dat 't voorbij was en dat Donderdag de 30e juli 1896 nooit meer komen zou.

Dat is alles.

Een vreemd gevoel van onvergankelijkheid.

PERCEPTIE EN REALITEIT.

Een onderwerp waar ik enkele weken een perfecte lezing over heb gehoord en waar ik inmiddels ook heel wat over heb gelezen. Het is geen onderwerp waar je wakker van ligt maar ik vind het boeiend genoeg om even op in te gaan.

Kort samengevat is perceptie het proces van zintuiglijke waarneming, dat wil zeggen waarneming van  prikkels middels onze zintuigen waarbij wij spreken van zien, horen ,voelen, proeven of ruiken. Kortom dingen, zaken, en ook mensen beoordelen wij met onze hersenen en onze zintuigen, maar wat de mens in werkelijkheid meent te kennen, is volledig afhankelijk van zijn waarnemingen en hoe hij deze waarneming interpreteert.

In vroeger tijden dacht de wetenschap en filosofie dat onze waarneming en kennis daaruit in overeenstemming was met de werkelijkheid. De filosoof Immanuel Kant heeft echer  onderscheid gemaakt tussen de wereld als 'Ding an sich' en de kennis die wij hebben uit onze waarnemingen. Kant stelde dat wat wij aanschouwen in ruimte en tijd  geen eigenschappen zijn van de 'wereld op zich'. Het ding an sich kan dus nooit aan ons verschijnen zoals het werkelijk is.

Einstein schreef ooit:

   " Het geloof in een externe wereld onafhankelijk van het waarnemend subject, is de basis van alle natuurwetenschap. Ons notie van fysieke realiteit kan nooit finaal zijn."

EVEN OPLETTEN

Ik vind het heel leuk om geregeld een stukje op mijn weblog te schrijven, maar door mijn leeftijd en mijn vele hobby's, o.a. lezen, schrijven, schaken verenigingswerk, sociale contacten etc.

ben ik wat eerder moe, en vermoeidheid komt de inspiratie niet ten goede.

Ik stel het volgende voor:  Ik schrijf  in het weekend, zaterdags of zondags in ieder geval één en zo mogelijk twee stukjes, en tevens een stukje op dinsdag en donderdag, dus in totaal drie zo mogelijk vier stukjes per week.

Laat ik het zo zeggen, ik blijf bij het uitgangspunt vanaf het begin , het goede en het schone met u te delen.

EEN ZONDAGMIDDAG

We hadden een gezellig bezoekje gebracht aan onze lieve schoonzus Lies. Een zondagmorgenbezoekje met lekkere hapjes etc.

Toen we tegen 2  uur weer thuis waren zette ik zonder speciaal doel de TV aan en kwam ik op mijn voorkeurzender "Cultura 24"  een herhaling van een interview tegen tussen de schrijvers Harry Mulisch en  A.T.F.H  Van der Heijden. Ik had natuurlijk al een gedeelte van het interview gemist, maar toen ik er inviel ging het over "Idealen".

Mulisch heeft de  tweede wereldoorlog en de bevrijding meegemaakt en stelde dat in de tijd na de oorlog, zeg van 1950 tot 1980 minder idealisme onder de mensen was dan daarna. Hij dacht dat dit te maken had doordat in de eerst genoemde jaren in de gezinnen nog geen of beperkt televisie aanwezig was, kortom de jeugd ging na de oorlogsellende de straat op en zocht plezier. Provo, de Kabouters, het lieverdje,  etc ontstonden. Na zeg maar 1960 was de TV de huiskamer binnen gedrongen en kreeg de jeugd kijk op de hele wereld en de ellende en nood van miljoenen mensen en zouden onder invloed van de TV de idealen zijn ontstaan. Ik dacht dat Van der Heijden wat twijfelde een deze Mulisch filosofie, maar hij weerlegde hem niet.

Over de toen hevige krakersrellen had Mulisch een merkwaardige gedachte. Hij stelde dat hun woonprobleem toch wel erg kleinburgerlijk was, ze moesten gaan reizen, Europa in , de wereld in. Dat past bij de naoorlogse jeugd. Ik denk dat hij vanuit zijn eigen riante woning vergat dat  studenten en jongeren met een baan  moeten wonen. De toenmalige woningnood was een ramp. Het was even wennen dat Mulisch als van ouds weer in onze huiskamer verscheen.

SCHRIJVERS

Als verstokte lezer denk ik nog vaak aan de zogenaamde grote drie, namelijk: 

                           W.F. Hermans, Gerard Reve en Harry Mulisch.

Hermans -1921-1995,  Reve-1923-2006,  Mulisch 1927-2010.  Drie schrijvers, gewaardeerd en gehoond, die in de 20e eeuw, mijn eeuw, in de literatuur een belangrijke rol speelden, tot aan het begin van de 21e eeuw toen zij betrekkelijk  kort na elkaar alle drie overleden. Wat had ik dan met deze grote drie? Wel in de eerste plaats met de boeken die ze schreven, vaak toppers in de Nederlandse literatuur. Van de tientallen boeken, ik beperk me tot de romans, noem ik van elke schrijver  een enkel boek dat ik twee of meer malen heb gelezen, en nog wel  eens uit de kast trek.

Van Hermans is dit "Nooit meer slapen", Van Reve natuurlijk "De avonden" en van Mulisch, hoe kan het anders, "De ontdekking van de hemel". Daarnaast las ik van elke genoemde schrijver op z'n minst een tiental boeken. In een tijdsbestek van zeg maar driekwart eeuw  is dit echter niet zo bijzonder.

Hoe kwam ik op het bovenstaande? Wel ik las dezer dagen weer een bekend boek van de gelukkig nog levende Nederlandse schrijver A.F.Th. van der Heijden, en wel "Onder het plaveisel het moeras",

een heel mooi boek uit de serie:  "De tandeloze tijd." Van der Heijden, thans een 60er, zijn bibliografie telt 30 nummers, kun je een veelschrijver noemen, maar wel een hele goeie, denk ook aan zijn ontroerende boek "Antonio" over zijn in het Amsterdamse verkeer verongelukte zoon. Ik ben zeker niet bevoegd om een hedendaagse grote drie te noemen, maar wel dat A.F.Th. van der Heijden daar zeker deel van uit zou maken.

MINDFULNESS

--> -->

Gezien mijn leeftijd tob ik wel wat met geheugen en verstand. Moeilijk op namen komen, vervreemden in je eigen huis, loop je naar de keuken en weet je niet maar wat je in de keuken wilde doen. Het eerstgenoemde, niet meer op namen kunnen komen, heeft bijna iedereen die op leeftijd komt. Er worden wel cursussen voor gegeven,  o.a de Max geheugentrainer, op de TV, maar ik heb geen zin om met dat boodschappenmandje mee te doen, ook nog te vroeg voor mij.

Maar omdat het vervelend is dat je bij een doodgewone naam aan je huisgenoten moet vragen, 'Toe help me eens even hoe heet die schrijver of de buurman ook al weer’,  heb ik wat zelfstudie gedaan over de werking van ons brein, boeken gekocht en gelezen over ons brein, wij zijn ons brein zegt Dick Swaab, daarnaast nog twee boeken van Hessel Draaisma over ouder worden, een waardevol boek van hem is "Waarom het leven  sneller gaat als je ouder wordt?" en ook ‘De heimweefabriek’ van deze schrijver, alles over geheugen tijd en ouderdom, goed geschreven, maar zijn conclusie dat geheugen-problemen veelal voortkomen uit stress en overspanning gaat voor mij als uitermate rustig persoon toch niet op. En zo kom ik een bijgewoonde lezing over mindfulness,  hier ging het niet over stress en andere verschijnselen , maar over bewust leven, aandachtig zijn, leer genieten en probeer lichaam en geest in balans te krijgen. Eigenlijk is de boodschap: leef bewust, leef zeer bewust, hersentraining, gebruik elke minuut je hersens, doe alles bewust, zeer bewust, doe niets uit sleur cq ongeïnteresseerd. 

Deze lezing was voor mij waardevol, al vergt het inspanning. Voor het vinden van de naam van een schrijver of van de buurman helpt het niet, dan zal ik toch nog eens naar het boodschappenmandje  van Max moeten.

DE TIJD EN DE RUIMTE

Dit fragment is overgenomen uit "De Tooverberg" van Thomas Man.

Het zijn de  gedachtespinsels van Hans Castrop, de hoofdpersoon uit "De tooverberg"

Wat is tijd? Een geheimenis, wezenloos en almachtig. Een voorwaarde  der zinnelijk waarneembare wereld, een beweging, verankert en verborgen in het zijn der lichamen in de ruimte harer beweging.

Maar zou er geen tijd zijn, indien  er geen beweging was? Geen beweging indien geen tijd?  Vraag maar! Is de tijd een functie van de ruimte? Of omgekeerd? Of zijn beide identiek? Te veel gevraagd!

De tijd is werkzaam, hij is van verbale aard., hij verwekt. Wat verwekt hij dan? Verandering! Nu is niet eerzijds, hier niet ginds, want tussen beide ligt beweging, waaraan men de tijd meet, die cirkelvormig is, in zichzelf besloten is het een beweging en verandering, die men evengoed rust en stilstand zou kunne noemen, want her eertijds herhaalt zich in het bestendige nu, het ginds is het hier.

Dar men een eindelijke tijd en een eindelijke ruimte ook met de wanhopigste inspanning niet voor te stellen zijn, is men besloten tijd en ruimte als "oneindig te denken".

Blijkbaar in de mening dat dit, zij het ook niet zo bijster goed, beter lukt. Reduceren deze bedachte begrippen de rekenkunde niet tot nul? Hoe rijmen we met de hulpveronderstellinen van het eeuwige en eindeloze begrippen als afstand, beweging, verandering of zelfs aanwezigheid van begrensde lichamen in het Al?  Vragen en nog eens vragen!

Hans Castrop  stelde deze vragen aan zichzelf, en gelijktijdig aan iedereen al snel na zijn aankomst in Davos-platz, hij wist ook de antwoorden niet, maar liet zijn vragen de vrije teugel.

De Toverberg, uitgave 1927. begin van het zesde hoofdstuk "Veranderingen"

NU EVEN NIET

Zondagsmorgens  heb ik een paar programma's die ik niet graag mis. Daar zijn in de eerste plaats het muziekprogramma "Vrije geluiden" vanuit het Amsterdamse Muziekgebouw aan het IJ, en het programma "Boeken" door  Wim Brands. Zo ook deze zondagmorgen, maar omdat ik de TV, Ned. 1 wat te vroeg instelde kwam ik Eva Jinek tegen die een gesprek voerde met Pechtold en Arie Boomsma, natuurlijk over de verkiezingen. Toen dacht ik "Nu even niet". Niet dat ik iets heb tegen deze drie genoemde mensen, nou,ja,  "Niets'" is ook weer te veel gezegd, laten we zeggen: Niet veel.

Ik denk dat de veelheid van gesprekken over de verkiezingen de afgelopen week op de TV en via de krant wat te veel is geweest, dan lees ik nog een aantal tijdschriften die eveneens vol staan met genoemd onderwerp waarover vóór woensdag niemand iets verstandigs kan zeggen.

Wat mijn eigen stemkeuze betreft, daar ben ik  gauw klaar mee, ik stem al jaren op de Pvda en doe dat ook dit jaar weer. Ach er zijn natuurlij partijen waar ik ook zonder gewetensnood op zou kunnen stemmen,  behalve op Rutte, waarschijnlijk een aardige man, maar zegt te vaak verkeerde dingen.

Ik hoor het in debatten vaak, "we stemmen voor onze kinderen en kleinkinderen" en mogelijk ook voor de ouderen maar uit onderzoek is gebleken dat 40 procent van de jongeren van 18 tot 25 jaar niet gaan stemmen, en 35 procent van de ouderen vanaf 75 jaar laten het afweten.

Aan Pim Fortuyn komt de eer toe dat hij in 2002  kiezers die al lang waren afgehaakt weer nar de stembus wist te lokken, de verkiezingsopkomst steeg dat jaar met 6 procent naar 79 procent, in 2006 was de opkomst 80 procent. Dus mijn boodschap is: Stemmen en niet verzaken!

NIET INTERESSANT

Campagneleiders negeren mijn geboorteplaats Lemmer resp. Lemsterland.

In de weken voorafgaand aan de verkiezingen duiken politici in alle windstreken op om campagne te voeren, behalve in Lemsterland, daar heeft nog geen enkele politicus zijn gezicht laten zien.

Uit een onderzoek van de Leeuwarder Courant blijkt dat er in Friesland weinig eer valt te behalen voor campagneleiders. Waar mensen in het zuiden van het land veel wispelturiger zijn, houden de Friezen vast aan hun gewoonte iedere keer op de zelfde partij te stemmen. (Ik herken dat in mijn eigen stemgedrag) Politici zijn zich er van bewust dat zij bij bepaalde groepen behoudende kiezers niets te zoeken hebben. Desondanks blijkt uit verkiezinguitslagen van 2010 dat de VVD het best scoorde bij inwoners uit Lemmer en omgeving. (Onbegrijpelijk, Lemmer was in mijn jeugd  een zeer links vissersdorp). Slimme politici richten zich in de verkiezingsstrijd op de Randstad en op het Zuiden,

Uit de vorige verkiezingsuitslagen bleek dat wie daar wint, landelijk ook hoog eindigt.

Bron: Het weekblad Zuid-Friesland.

P.S. Enschede  mag dit jaar niet klagen over  het aantal bezoekende politici.

OVER ZORG GESPROKEN

Ik heb al gemeld dat mijn zoon en schoondochter ons een fijne vakantieweek hebben bezorgd in Zeeland. Maar we hebben natuurlijk ook nog een lieve  dochter, Karin. Ik moet hier melden dat Karin en haar man Clemens ook heel goed weten wat zorg resp, liefde  is, want toen we na genoemde vakantieweek weer thuis kwamen, keken we onze ogen uit. Ze hadden samen in die week ons appartement eens flink onder handen genomen, de muren van onze huiskamer en van de gang  een nieuwe verfbeurt gegeven,

hele mooie kleuren uitgezocht etc. verschillende kasten vol serviesgoed en glaswerk moesten verplaatst worden, evenals een loodzware boekenkast. enz. Kortom het is heel mooi geworden, maar nog niet helemaal af, komt wel goed. Bedankt lieve kinderen, jullie houden een fijn dinertje van ons  tegoed.

VAKANTIELECTUUR

Ik herinner me als we vroeger op vakantie gingen, lang geleden dus, dat ik wel een tas vol leesboeken mee nam. Maar naarmate je ouder wordt wordt alles wat kleinschaliger en zo nam ik deze vakantie slechts twee boeken mee. Enerzijds geen loodzware tas meer, anderzijds heb je de kunst van het genieten geleerd, ook zonder veel boeken. Natuurlijk speelde ook mee dat we maar een week op pad waren.

Twee boeken dus, en wel

1. De jonge Fortuyn door Leonard Ornstein en

2. Zingeving, zelfreflectie en levenskunst,  door Joep  Wijsbek.

Op een familiecamping komt er niet zo veel van lezen, maar deze twee boeken heb ik met huid en haar uitgelezen. Beide boeken kan ik ook aan mijn familie, vrienden en kennissen  aanbevelen.

Even in het kort, In het boek over de jonge Fortuyn leer je deze jonge katholieke Noord-Hollander kennen als een ijdele luchtkastelenbouwer, vanaf zijn geboorte in 1948 tot het einde van zijn studententijd in 1972. Maar ook is het een knul met idealen, vrijmoedig en sympathiek. Hij had in zijn puberjaren  zijn toekomst al ingevuld, waar later zo'n gruwelijke streep door werd getrokken.

Het tweede genoemde boek is van belang als je stilstaat bij je eigen leven en zingeving,

maar is in het kort moeilijk uit te leggen, kortom als je geïnteresseerd bent: zelf lezen.

VACANTIE

En toen ineens zaten we in Zeeland op het eiland Walcheren.

Onze zoon Nico had ons gehaald, bezorgd als hij was dat pa en ma in deze mooie nazomer in de stad  te weinig 'bruin' op hun wangen zouden krijgen, zorg dus zoals dat nu heet, ook wel liefde genoemd. In elk geval hebben Lenie en ik van dit weekje in of op Walcheren genoten.

We 'kampeerden"  in een lodge, een klein huisje van  alle gemakken voorzien, op enkele meters afstand van de caravan met onze kinderen en kleinkinderen. Leuk, gezamenlijk koffiedrinken, eten resp, BBQ-en   Etc. Genieten.

En zoals dat hoort bij een vakantie, tochtjes maken. Lenie en ik waren al eens eerder in Zeeland geweest, maar niet op Walcheren, we kampeerden toen op Zeeuws Vlaanderen en maakten tochtjes naar België en Zuid Beveland.

Op de camping was het voor jong en oud goed toeven, zwembad,  waterpret, terrassen en een

restaurant met een prima keuken. 's Avonds kinderfeestjes Etc. Toch hebben we nog heel wat tochtjes gemaakt naar stadjes en een volle dag naar de indrukwekkende zeewering van de  Oosterschelde, 'het NeeltjeJanseiland'. Leerzaam en indrukwekkend.

Natuurlijk moesten we Vlissingen bezoeken met het standbeeld van onze grote Nederlander M.A.deRuiter. Tijden ons  diner aan de haven hield hij ons goed in de gaten.

Van de kleine stadjes moet Veere en Goes worden genoemd, juweeltjes, Yerseke, beroemd om zijn  oesterteelt viel een beetje tegen, maar onze camping in de buurt van Oost- Kapelle maakt alles weer goed. Kortom een heerlijk weekje, bedankt Nico en Fatma.