Soms , niet altijd,
maar op bepaalde gedenkdagen en zeker bij de jaarwisseling denk je vaak
aan al die geliefden, familieleden en vrienden die er altijd waren en dan ineens niet meer. De gestorvenen
dus. Als je zelf op leeftijd komt zijn je ouders al lang geleden overleden,
evenals je ooms en tantes. In onze familie denk ik dan aan een broer en zuster
van mijn vrouw Lenie en natuurlijk aan ons kleinzoontje van 14 jaar die alle
drie in 2009 en 2010 zijn overleden. En dan vrienden en bekenden.
Bij het nadenken over deze treurige gebeurtenissen dacht ik
aan een mooi gedichtje van de dichteres Ida Gerhardt:
Genesis
Oud worden is het eindelijk vermogen
ver af te zijn van plannen en getallen;
een eindelijk verheldering van ogen
voordat het donker van de nacht gaat vallen.
Het is een opgaan van vergezichten
of je in de avond de zee ziet lichten.
Het is allengs een onomstotelijk weten
dat je vernieuwd zult wezen en herschapen
wanneer men van u schrijven zal, 'ontslapen'.
Wanneer uw naam op aarde is vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten