EEN DRUKKE WEEK

Ach wat zou Lenie zeggen, Je hebt toch tijd genoeg! En dat is ook zo.

Maar toch, de week begon al bij de kapper, dat was zo langzamerhand wel eens nodig, Toen ik van de kapper thuis kwam, zat de pedicure al op me te wachten,

soms wat pijnlijk maar noodzakelijk.

En toen was het dinsdag, meestal een rustige dag, maar ik moest nu echt eens met de postbakken aan de gang waar nog een aantal ongelezen brieven in lagen,

bovendien was het hoog tijd om de postbakken eens grondig uit te mesten,

brieven van belang in mappen bewaren en de waardeloze rest in de prullenmand.

en o schande er zaten nog een paar onbetaalde  rekeningen in, dus aan het werk.

En toen was het woensdag, middags schaken. 's Morgens bereid ik me wat voor, lees wat theorie door, om  's middags niet af te gaan. maar dat heeft deze keer niet geholpen, want ik verloor een pittige partij, volgende keer beter.

Donderdag. Ik had me opgegeven voor een wekelijkse bijeenkomst van een zo genoemde kopgroep, een wekelijkse bijeenkomst van alzheimerpatiënten.

Deze eerste dag is me goed bevallen, ieder kan zijn verhaal kwijt, en een halfuurtje beweging, lichte sport. Ik schrijf er nog wel eens over.

En toen was het al weer Vrijdag, vandaag dus.

Om elf uur moest ik  een bezoek brengen aan de neuroloog,

Clemens ging met me mee naar het ziekenhuis, ik vind het prettig als er iemand met me mee gaat want mij ontgaat wel eens iets, wel veel denk ik.

Een goed gesprek gehad met de neuroloog, ik was "bang" dat ze  zich vergist had in de diagnose, en dat ik gewoon een leeftijdskwaal had, vergeetachtig enz,

maar geen Alzheimer. Aan de hand van een hersenfoto maakte ze me duidelijk dat ik de genoemde kwaal wel had, ik gaf me gewonnen, maar blijf alert.

Zaterdag zou ik met Clemens mijn schoolvriend Foppe in Castricum bezoeken,

maar dat kon wegens ziekte van de echtgenote van Foppe niet doorgaan.

Volgende keer.

EEN HERINNERING MET TAAL

Het is vele jaren geleden, ik woonde nog maar een paar jaar in Amsterdam, maar was al met mijn derde kosthuis bezig, bij mevrouw Lor waar ik het zeer naar mijn zin had, ik werd bevriend met een  inwonende schoonzoon van mevrouw Lor, Jan Wildschut.  Jan was heel erg bezig met jeugdwerk in oud zuid hij haalde me over om ook eens mee te gaan, en binnen de kortst tijd leidde ik zelf een jongensclub rond de Oranjekerk in oud zuid later in de Stal van Napoleon op het Amstelveld. Op deze laatst genoemde club zat ook een jongetje van een jaar of twaalf, een druktemaker van belang, maar toch ook weer een heel leuk jongentje, Dickie Hartman. Als jeugdleider ging je ook op huisbezoek, en zo kwam ik bij  aardige mensen, het gezin bespond uit pa en moe Hartman, de ouders van Dickie Hartman en vijf kinderen, twee jongens e drie meisjes, kortom ik werd verliefd op een van de meisjes, Lenie en met Lenie ben ik nu al ruim 55 jaar getrouwd. Maar wat heeft dit allemaal met taal te doen ? Let op. Lenie en ik werkten in Amsterdam ieder op een kantoor waarje wel eens een mondje Engels moest praten, en zo gingen we samen op de Wetering- schans op Engelse les, onder leiding van een aardige mevrouw, haar naam ben ik vergeten, maar wat ik wel heb onthouden dat ze stapel was op de gedichten van

John Keats. Daarom hierna een van zijn bekendste gedichten.

On the Grasshopper and Cricket

The Poetry of earth is never dead

When allthe birds are faint with the hot sun

And hide in cooling trees a voicewill run

From hedge to hedge about a new mown mead;

Tath is the Graahopper's -he takes the lead

in summer luyery,- he has never done

. ]With jis delighs: for when tired out with fun

He rests at ease beneath some plesan weed,

hepoetry of earth is ceasing never;

On a lone winter evening whethe frost

Has wrought a silence from the stove there shrills

Thr Crickets' song,in warmth increasing ever,

And seems to one in drowsiness half lost,

The  Grasshppers' among some grssy hils.

Na afloop van de les aten we een heerlijk broodje

               in de Reguliersbreestraat

HEEL WAT ANDERS

Vanaf mijn kindertijd heb ik altijd wel iets gehad  met boeken, gedichten en schrijven.

Toen ik in 1992 met pensioen ging begon ik met een dagboek, maar dat is eigenlijk niks geworden omdat ik niet zorgvuldig genoeg op de data lette, kortom het werd een dagboek van niks, maar ik wilde toch graag het een of ander opschrijven , dingen die ik niet wilde vergeten en dus doopte ik het dagboek om in 'schrijfboek'   Dit schrijfboek, ruim 100 bladzijden is vol geschreven, maar ik heb het nog steeds, door mijn handschrift is het moeilijk te lezen.

Het eerste wat ik er in schreef  kwam van kladjes waarop ik veel eerder de namen van mijn

schoolvriendjes van de lagere school had geschreven met de spelletjes die we  deden, ik schreef ze over in het 'schrijfboek' dat je ook een 'niet vergeet boek' kon noemen.

Mijn schoolvriendjes van de lagere school	Spelletjes die we deden
Pieter van der Bijl*	Landje veroveren
Arend Vos	Hoekje besjen
Luwe van der Bijl*	Schipper mag ik overvaren
Foppe Post	Krijgertje
'Engele Klijnsma*	Voetballen
Japie de Bruin	‘s Zomers elke dag zwemmen
Jan Bijering	Tiepeljen
Mijne van Dijk
Japie Aukema
* Dit waren dikke vrienden.

   

Over Trou zie 15 februari

Mijn zwager Bob schreef: Ik heb weer wat bijgeleerd
want ik kon het Friese gedicht Trou helemaal lezen.

Een prachtig gedicht

Ik vertaal het nu toch maar even

Trou  naar Trouw

Hij heeft een meisje naar het kerkhof gebracht,

Al jaren, jaren geleden;

Dat graf bij de grijze kerk

Ligt het geluk van zijn leven in.

Dat meisje was het licht van zijn ogen,

Dat vergeet hij nimmer meer;

Haar lichaam begroef hij daar,

Haar ziel rust diep in zijn hart.

Zijn hart is het graf van zijn liefde;

't Is donker, in diepe rouw,

Maar blij bloeit boven zijn meisje

De vergeetmijniet-bloem van de trouw.

EEN HEEL MOOI FRIES GEDICHTJE

                  fen Pieter Jelles

                                  

                                     Trou

          Hy hat in famke to hof brocht,

          A lierren, jierren lyn:

          Det gréf bij d grize tsjjerke

          Leit it lok fen syn libbenyn.

          Dy faem wier it ljocht fen syn eagen,

          Dy forjit er nimmer net:

          Hjar lichem begroef er op 't tsferkhof

          Hjar siele rest djip yn syn hert.

          Syn hert is it  it gref fen syn ljeafde;

          't Is tjuster, yndjippe rou;

Mar blier bloit boppe  it gref

Deforjitmynetblom fen de trou.

Op verzoek volgt morgen een vertaling,

maar met wat moeite is het Fries best te volgen.

Geef maar een seintje!

TOCH EEN MOOIE HERINNERING

Nu de kerstbomen weer zijn onttakelt moest ik denken aan het kerstfeest van de zondagschool in Lemmer, mijn geboorteplaats.

Dit kerstfeest waar we als kinderen dagenlang naar uitkeken werd gehouden in de Ned. hervormde kerk, uiteraard in Lemmer.

We keken als kinderen dagenlang naar dit kerstfeest uit, want buiten de jaarlijkse kermis waren er in  Lemmer niet veel feesten, ik heb het nu over de dertiger jaren, crisistijd en nog voor de oorlog.

En dan was het opeens zo ver, je werd opgehaald door een of twee vriendjes om met de moeders naar het kerstfeest in de kerk te gaan. Als je de kerk binnen kwam keek je eerst met verbazing naar de vele meters hoge kersboom, oudere jongens waren bezig om met  brandende kaarsen op lange stokken de kaarsen in de boom aan te steken. Prachtig vonden we het. Ik weet nog dat er een aantal emmers met water rond de boom stonden  voor eventueel bluswerk. En dan kon het feest beginnen, dominee Keuzenkamp opende met gebed en heette iedereen welkom. Zijn vrouw (mevrouw van dominee)  las het kerstverhaal voor.

En dan kwam het gedeelte waar we  als kinderen bang voor waren, dominee had de gewoonte om een kind naar voren te roepen om een Bijbelse vraag aan de ongelukkige te stellen, zo van "hoe heette de moeder van Jezus, of waar woonde Jezus later met z'n ouders. Je was doodsbang dat je niks meer wist daar vooraan in de kerk.

Maar als die ellende voorbij was werden er door meisjes consumpties rond gebracht, chocolademelk met een soort gebakje, let wel, alleen voor de kinderen.

Dan werden er nog kerstliedjes gezongen, en mevrouw van Dominee vertelde een verhaal.     

Soms een mooi verhaal, maar wij als kinderen zaten al te wachten op de cadeautjes, voor het naar huis gaan kreeg ieder kind een dikke sinaasappel een scheurkalender en  een prachtig boekje mee naar huis, de boekjes waren natuurlijk geschreven door W.G   van de Hulst, o.a. Peerke en z'n kameraden, Het plekje dat niemand wist, en anderen.  Prachtige leesboekjes die je verslond. Het boekje Peerke en zijn kameraden staat nog in mijn kast, toch een mooie herinnering!

TOCH NOG IETS OVER 'OUD EN NIEUW'

                              Oudejaarsavond

Door omstandigheden aan de late kant, maar hier komt het.

Oudejaarsavond verliep hier in Enschede, zoals elk jaar met heel veel lawaai door het vele afgeschoten vuurwerk, enfin we zijn dit een keer per jaar wel gewend en we genieten er ook wel van.

Waar de gewoonte vandaan komt weet ik niet, maar op oudejaarsavond worden er oliebollen gegeten, zo ook nu want onze zoon Nico kwam met vrouw en kinderen bij ons het "oude jaar uit zitten " en bracht een schaal met eigengebakken oliebollen mee. Erg lekker.

Deze oudejaarsavond verliep zo als hij bij de meeste mensen ook wel zal verlopen: een drankje, een hapje, lachen om Theo Maassen en dan om 12 uur "de beste wensen! met Champagne, en veel, heel veel vuurwerk, ook de drie kleinkinderen  doen met kleine klein vuurwerk en rotjes dapper mee.  Kortom een gezellige , fijne avond.

                                        Nieuwjaarsdag

Dan is het zomaar 2014 in plaats van 2013, zal ook wel weer wennen.

Omdat het gezin van onze dochter Karin het oudejaarsgebeuren met vrienden hadden gevierd, kwamen met z'n allen op de nieuwjaarsdag bij ons, oma en opa  's middags met hele gezin, dat wil zeggen inclusief kleinkinderen en vriendjes om de beste wensen uit te wisselen en de rest van de oliebollen op te maken, respectievelijk van drankjes en van oma's lekkere hapjes te genieten.

Kortom een bijzonder gezellige nieuwjaarsdag.