ALZEIMER vervolg 2

Gister schreef ik over de hulp en gezelligheid van onze kinderen en  kleinkinderen. Ik had natuurlijk ook mijn lieve vrouw Lenie moeten noemen, zeker wat betreft de hulp en gezelligheid. Zonder haar en zeker nu ik patiënt ben zou het een ramp zijn als zij er niet was. Ik ben, zeker tegenwoordig,

traag, vergeetachtig, een uitsteller, kan nog wel", enz. Omdat ik een verwoed lezer ben, ook niet de gezelligste thuis. Lenie is er altijd, zonder haar is het in huis een dooie boel, zij is mijn geheugen, mijn agenda, chauffeuse, kortom mijn hulp en toeverlaat. Sorry Lenie, mijn Amsterdammertje.

Gelukkig ben ik in mijn leven maar een enkele keer ziek geweest, maar van die keren, en vooral tijdens een ziekenhuisopname, herinner ik me dat ik heel veel gewone dingen prachtig vond. Ik heb dat gevoel nu weer.

Gewoon op straat, ik geniet van al dat groen, veel straten van Enschede zijn prachtig door het vele groen, soms lijken ze tunnels van groen.

De hoogbouw aan de overkant van ons huis  wordt geschilderd, van deze huizen met vaak vijf verdiepingen worden meteen de glazen gelapt, deze werkzaamheden op  hoge ladders door schilders in witte broeken, en groene jasjes boeien me. ik sta er soms met open mond naar te kijken. Ik deed dat eerder nooit meen ik.  Misschien boeit ook het gevaar voor de schilders me. Vreemd.