ALZHEIMER drie

Zoals bekend leidt de ziekte Alzheimer tot een behoorlijk geheugenverlies, en wel in het bijzonder tot het korte geheugen, en in minder mate tot het zogenaamde lange geheugen. Van dit laatste, het korte geheugen dus, heb ik nu al behoorlijk last, alhoewel voor mijn ziekte was ik ook vaak vergeetachtig, met andere woorden niet scherp. Het vreemde is dat ik mij de gebeurtenissen uit het verleden, het lange geheugen dus, nu veel scherper herinner dan eerder.

Een voorbeeld: ik ben inmiddels 84 jaar. Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak was ik  10 jaar, en zo heb ik dus in mijn jeugd de hele Tweede Wereldoorlog mee gemaakt. Van deze rotoorlog herinner ik me heel veel in detail. We woonden toen in Lemmer waar tientallen Duitse militairen waren gelegerd, jonge soldaten die de zoeklichten en het afweergeschut bedienden. Wij als jonge jongens gingen wel met deze jonge militairen om. Het vreemde is dat ik tot op de dag van vandaag van een aantal de naam nog herinner: Heinzie, Maxi, Jeroen e.a. Ook van mijn klas in de Tweede Wereldoorlog herinner ik me nog de namen van de onderwijzers, vaak rotzakken, Christelijke school met lijfstraffen, en ook nog alle namen van mij klasgenoten, jongens en meisjes, zo'n 40 stuks, jongens en meisjes,  Meine van Dijk. Arend Vos, Luwe van der Bijl, Hidde Visser

Pieter de Boer, Jopie Poppe, Jan Visser, Pieter Lemstra Japie de Bruin ea.  Arend Vos en Luwe van der Bijl waren vrienden van me. Foppe Post en Engele Klijnsma waren ook goeie vrienden, maar die zaten op de openbare school. Van de meisjes: Jannie Kleinsma  Margje Hogenterp, Oppie de Vries, en anderen.

Ik herinner  me nog zeer goed dat we drie keer doodsbang als hele klas onder de banken hebben gelegen: Een keer bij het bombardement van Lemmer,

een keer bij hevige luchtgevechten boven Lemmer, en een keer bij de bevrijding van Lemmer.  Geen wonder dat ik altijd een Lemster  jongen ben gebleven.

ALZEIMER vervolg 2

Gister schreef ik over de hulp en gezelligheid van onze kinderen en  kleinkinderen. Ik had natuurlijk ook mijn lieve vrouw Lenie moeten noemen, zeker wat betreft de hulp en gezelligheid. Zonder haar en zeker nu ik patiënt ben zou het een ramp zijn als zij er niet was. Ik ben, zeker tegenwoordig,

traag, vergeetachtig, een uitsteller, kan nog wel", enz. Omdat ik een verwoed lezer ben, ook niet de gezelligste thuis. Lenie is er altijd, zonder haar is het in huis een dooie boel, zij is mijn geheugen, mijn agenda, chauffeuse, kortom mijn hulp en toeverlaat. Sorry Lenie, mijn Amsterdammertje.

Gelukkig ben ik in mijn leven maar een enkele keer ziek geweest, maar van die keren, en vooral tijdens een ziekenhuisopname, herinner ik me dat ik heel veel gewone dingen prachtig vond. Ik heb dat gevoel nu weer.

Gewoon op straat, ik geniet van al dat groen, veel straten van Enschede zijn prachtig door het vele groen, soms lijken ze tunnels van groen.

De hoogbouw aan de overkant van ons huis  wordt geschilderd, van deze huizen met vaak vijf verdiepingen worden meteen de glazen gelapt, deze werkzaamheden op  hoge ladders door schilders in witte broeken, en groene jasjes boeien me. ik sta er soms met open mond naar te kijken. Ik deed dat eerder nooit meen ik.  Misschien boeit ook het gevaar voor de schilders me. Vreemd.

ALZHEIMER vervolg

Mijn zwager Bob  schreef: vertel eens wat meer over Alzheimer.

Eigenlijk is over de ziekte van Alzheimer niet  veel meer te melden,

althans betreffende mijn ondervinding van de ziekte, natuurlijk  ben ik  veel minder scherp, vergeetachtig, onzeker, noem maar op, als ik met mijn wandelstokje de stad in ga heb ik een zakboekje bij me waar mijn naam, adres en telefoonnummers instaan, voor het geval dat ik de weg kwijt raak en aan het dwalen ga, wat nog niet is gebeurd.

Natuurlijk is het niet leuk dat je, na zoveel jaar, niet neer autorijdt,

en ook niet meer durft te fietsen, maar ik leef er mee, er zijn ergere dingen.  Voor verdere informatie over Alzheimer verwijs ik naar internet, het staat er vol van. 

Dan nu een wat vrolijker slot: Lenie en ik  hebben aan onze kinderen, veel steun en samen met hun kinderen, onze kleinkinderen dus, ook veel gezelligheid en, vooral hulp. We doen leuke dingen met elkaar, tochtjes maken, gewoon gezellig bij elkaar zijn, vis, mosselen en/of  kaasfondue eten, en noem maar op, hopelijk houden we dit gezamenlijk nog lang vol.

Alzheimer

Ik gaf mijn eerste twee stukjes eigenlijk ten onrechte de titel mee: Dementie. Wel met een vraagteken, maar eigenlijk was er en tot nu toe nog geen sprake van dementie.

Het woordenboek zet achter de lemma: 'dementie', verstandsverbijstering, natuurlijk weet

ik ook wel dat dat mijn toekomst is, maar laten we niet op de dingen vooruit lopen.

Ik schreef eerder dat ik op een bepaalde plaatsnaam niet kon komen, maar dat kun je nog  niet 

dementie noemen dacht ik. Wel lees ik op het internet dat de ziekte van Alzheimer,

heel snel kan overgaan in dementie. Niet zo'n leuk vooruitzicht. Ik kreeg van de neuroloog

een nieuw soort medicijn, pleisters, die deze overgang vertragen. Afwachten maar.

Ik had me voorgenomen om alles te lezen over Alzheimer, maar dat doe ik nog wel een keer.

Ik ben altijd al een uitsteller geweest.

Vanmorgen las ik in de krant dat onze zeer gewaardeerde burgemeester Co Wierenga dezer

dagen is overleden op 80 jarige leeftijd.

Uit het krantenbericht blijkt dat hij zwaar dement was geworden.

Ik wilde eigenlijk wel overgaan om iets vrolijkers te schriijven. maar er wil niks bovenkomen. Misschien morgen.

Dementie ? Vervolg

Dus toch maar naar de neuroloog, een aardige mevrouw die na nog wat testjes me een M.R.I. scan adviseerde, en zo lag ik enkele dagen later onder het lawaaimonster dat ze M.R.I noemen. Ik meen een week later kreeg ik een oproep van het ziekenhuis (MST, Medisch centrum Twente) voor weer een gesprek met de neuroloog. Lenie en mijn zoon Nico gingen mee. Drie onthouden meer dan een. Ik dacht eigenlijk dat ik wat minder vergeetachtig was, dat ik ook gemakkelijker op namen kon komen, dus ik dacht dat het allemaal zo'n vaart niet zou lopen.

Ik ben van nature nogal optimistisch, maar deze keer had ik me helaas vergist, na wat inleidende gesprekjes deelde mevrouw de neuroloog me mee dat de uitslag van de onderzoeken, o.a. dat van de M.R.I. nu vast stond, en dat ik de ziekte van Alzheimer had. Hallo, dat is niet niks,  wat is Alzheimer? ik had me er nooit in verdiept, maar dat zal ik nu snel doen.  Wordt vervolgt.

DEMENTIE?

Hoe het begon. Het was meen ik op een zaterdagmorgen toen ik mijn echtgenote, Lenie vroeg "hoe heet onze stad ook al weer? Lenie keek me vreemd aan en vroeg, 'hoezo? We wonen hier al bijna 60 jaar, en jij weet niet hoe deze stad heet ? Enschede, natuurlijk!'  'Natuurlijk'  zei ik een beetje verslagen.

Maar dit was het begin, want even later hadden we het over een nichtje die hierin de buurt woont, en ik wist weer de naam van deze overbekende stad niet,

Oldenzaal, zei mijn vrouw. Ook de naam van onze provincie, Overijssel bleef voor mij in het duister. Griezelig, wat is er aan de hand?  

Enkele dagen later meende ik dat ik weer 'gezond' was, maar ik testte het maar niet, want je kon nooit weten. 's middags moest ik voor een controle naar de huisarts en, misschien om een praatje verlegen, vertelde ik hem dat zo nu en dan mijn geheugen me flink in de steek liet, en voor ik het wist zat ik enkele dagen later bij hem in een klein kamertje geheugentestjes te maken. Toch maar even naar de neuroloog, adviseerde hij, en zo gebeurde. 

Word vervolgd.