EEN GESPREK MET DE (MIJN) CASEMANAGER

Als je opgezadeld wordt met het begrip 'Alzheimer' kriijg je een z.g casemanager toebedeeld. De casemanager is in mijn geval  een alleraardigste mevrouw, Silvie B.

Deze mevrouw is door de gemeente aangesteld, enerzijds om na te gaan  dat er in het gezin van de patiënt geen problemen zijn, anderzijds fungeert zij als tussenpersoon tussen de patiënt, ik dus, en de zorg. Het kan natuurlijk voorkomen dat ook de vrouw van de patiënt ziek is, zodat er iets geregeld moet worden.

Enfin, mevrouw meldt zich afgelopen dinsdag aan en vroeg al gauw: hoe gaat het er mee meneer Vaartjes. En naar waarheid zeg ik dan "Heel goed mevrouw, naar omstandigheden heel goed. Dat is fijn zegt Silvie, maar bent u soms ook niet wat vergeetachtig en onzeker?  "Jawel, maar niet meer dan die voor komen bij elke man van mijn  leeftijd. 'U voelt zich dus niet ziek, maar u heeft natuurliijk  wel Alzheimer

"Dat zal wel mevrouw, maar ook daar ben ik niet zo zeker van. En  zo hobbelde ons gesprek wat voort. Ik schonk nog maar eens een kopje koffie in, toonde haar wat familiefoto's, o.a. van Sjoerd, We praatten wat na, mevrouw was ook geïnteresseerd in wat mooie familiestukken, kasten en een klok en in mijn weblog. En zo was een middag zo maar om, we spaken af dat bij een volgend gesprek ook Lenie en eventueel mijn dochter Karin aanwezig zouden zijn. Mevrouw Silvie beloofde me dat ze een schaakliefhebber voor me zou zoeken, voor wat aanspraak voor me. Ook een alzheimer uiteraard. Als hij maar niet gaat zeuren over zijn kwaal.