Vijf aardige jongens

In  het vuistdikke boek "Bij nader inzien" van J.J.Voskuil, volgens mij de allergrootste Nederlandse schrijver, gaat het over de avonturen van vijf jonge studenten, jongens, die halverwege de twintigste eeuw studeerden aan de  Universiteit van Amsterdam

Voor de aardigheid geef ik  wat karaktertrekken van deze vijf jongens,  vrienden van elkaar.

Maarten,  eenzelvig, plaaggeest, intelligent, komt uit Den Haag, heeft een vaste vriendin.

Paul. Betweter, praatjesmaker, gek op mooie meisjes, super intelligent, heeft een vaste vriendin.

Hans, een lieve jongen uit Kampen. Goede vriend van Paul.

Flap, muzikaal, schrijft gedichtjes, afkomstig uit Indonesië, Goeie vriend van Maarten.

Klaas, een keurige vriendelijke jongen, houdt niet van schuine praatjes.

De jongens studeren alle vijf Nederlandse letteren.

TWEE VRIENDEN

 'Ada Stam heeft me verteld dat ze verliefd op je is,' zei hij glimlachend.

Hij keek op met een plagerig lachje toen Maarten geen antwoord gaf.

Maarten was blijven staan. Hij had z'n pijp uit zijn zak gehaald.

'Ze heeft steenpuisten op haar dijen,'vervolgde Flap, 'maar ik heb gezegd

dat jij dat geen bezwaar vindt.'

'Wel verdomme,' zij Maarten nijdig.

Flap lachte geamuseerd. 'Ik wil haar ook wel vertellen dat je

liever nog even wacht tot ze over zijn,' zei hij. Hij boog zich wat verder naar voren

en bewoog zijn handen kouwelijk voor de kachel heen en weer. 'Ze worden behandeld

met een bijzondere zalf, de dokter zegt dat ze psychische moeilijkheden heeft.' Hij keek tersluiks op. Maarten glimlachte flauw, zonder te antwoorden.

' Ik zou haar maar helpen,' drong Flap aan.

Maarten geeuwde.

'Het is gewoon dat je bang bent je te laten verleiden', ging Flap door.

'Ja,' zei Maarten, Hij wende zijn hoofd af en keek,over zijn schouder in de tuin.

'Ik zou je  wel eens met mijn Bineke willen zien, die zou het wel met je klaar spelen.'

'Ja, ja', zei Maarten geïrriteerd.

Uit "bij nader inzien", door  J.J.Voskuil

WE WAREN HET ZAT

Gezien mijn leeftijd heb ik natuurlijk als kind en puber in de 20eeuw de hele tweede wereldoorlog meegemaakt. (40 - 45) Nadat de Canadezen  ons  hadden bevrijd, was het natuurlijk dagenlang feest in Lemmer, we hadden vier jaar avondklok achter de rug, de bevrijding werd er door de jeugd en ouderen dagenlang gevierd. Hossen, dansen, zingen en muziek maken. Ik heb daar goeie herinneringen aan. Maar toen de rust in ons dorp was teruggekeerd, viel het ons op dat we misschien door de oorlog en de avondklok wat van het dorp vervreemd waren. We waren het zat en wilden wat anders, en als de Lemster jeugd wat anders wilde gingen ze naar Amsterdam. Er was een prima bootdienst tussen Lemmer en Amsterdam, er voeren nachtboten. Je stapte 's avonds om 11 uur in Lemmer op de boot en je was 's morgens om vijf uur in Amsterdam. De koffiehuizen waren dan al open. Op de nachtboot kon je heel goed slapen. En donderjagen. Een retour Lemmer Amsterdam koste toen 3 guldens.Tientallen jongens uit Lemmer en de Friese Zuidwesthoek zochten werk in Amsterdam. Zo ook de schrijver van deze weblog.

Ik had in Lemmer al een paar boekhouddiploma's gehaald en solliciteerde op een advertentie van Simon de Wit in Amsterdam Oost, waarin vermeld stond dat je een opleiding tot bedrijfsleider kreeg. Enfin, om een lang verhaal kort te maken, de opleiding tot bedrijfsleider werd steeds uitgesteld, en ik kon de ramen wassen, goederen op een oude fiets van het station halen. Maar ik was in Amsterdam, in mijn ogen een wereldstad, ook hadden ze een kosthuis voor mij gezocht bij twee oude mensen. Ik heb het in Amsterdam Oost niet lang uitgehouden. Ik plaatste toen zelf maar een advertentie in een krant, ik meende Het Parool, een prima krant uit het verzet. Enfin om weer een lang verhaal kort te houden, ik kreeg een goeie baan in Amsterdam-Zuid op een accountantskantoor. Ik kreeg wel meer brieven op mijn  'brutale' advertentie, heb enkele aanbiedingen bezocht, maar ik koos voor het genoemde accountantskantoor. Twee sympathieke bazen en fijne collega's.

Ik ging met een vriend uit Lemmer op een soort appartementje wonen, kreeg meer vrienden, enfin ik heb 15 jaar op dit kantoor gewerkt, getrouwd met een Leuk Amsterdams meisje, Lenie, nu nog mijn vrouw. Voor het genoemde accountantskantoor gingen we na ons trouwen in Enschede wonen, nog steeds voor hetzelfde accountantskantoor. We hadden hier veel klanten in de textielindustrie. We kregen in Enschede twee kinderen .Een jongen en een meisje.

Maar er kwam een kink in de kabel, de textielindustrie ging kapot, twee vennoten in Amsterdam overleden, en het accountantskantoor werd opgeheven. We zijn in Enschede gebleven, ik  vond werk bij het toenmalige kantoor Van Dien en Co, accountants, Nu P.W.C., tot aan mijn pensionering. We wonen nog in Enschede, en hebben inmiddels vijf kleinkinderen...  

EEN ZEER BIJZONDER BOEK

Op mijn verjaardag, alweer ruim twee weken geleden, ontving ik zo als gewoonlijk boeken en boekenbonnen als verjaardagcadeaus. Verjaardagen zijn in onze familie reuze gezellig, veel gasten, sommigen komen van heinde en ver, veel drankjes en lekkere hapjes en aan het eind van de middag een warme hap. Alhoewel ik zeker 10 a 12 boeken rijker ben geworden, vraag ik nu even aandacht voor het zeer bijzondere boek "Het menselijke lichaam" van Paolo Giordano, Turijn. Deze Italiaanse schrijver schreef ook de beroemde bestseller. 'De eenzaamheid van de priemgetallen.'

Het boek waar het hier om gaat is dus 'Het menselijk lichaam'

Ik heb dit boek, dat gaat over de militairen in Afghanistan in een ruk uitgelezen. Het boek stelt de vraag wat brengt jonge mensen er toe brengt  hun leven in de waagschaal te zetten. De dood is zeer nabij, dat is geen gemeenplaats, maar harde werkelijkheid, zo als keihard uit dit toch prachtige boek blijkt.

De 350 bladzijden van dit boek beschrijven het militaire leven in de vreemde heel zuiver,

maar ook heel emotioneel. Een geweldige aanrader.

SCHANDE

Vandaag gelezen in de TwentseCourantTubantia:

'Kinderen groeien op in armoede. Zo'n vijftienduizend kinderen in deze regio groeien op in armoedige omstandigheden. Ze krijgen niet dagelijks een warme maaltijd en er is geen geld voor een verjaardagsfeestje.

Vijftienduizend kinderen, in onze regio: Twente en de Achterhoek?

'Kinderen lijden onder de gevolgen van de gevolgen van de crisis,'

schrijft de krant. Maar de crisis is toch veroorzaakt, niet door kabouters, zelfs niet door de banken,  maar door mensen. En mogelijk door een handje vol mensen: ego's, mensen die nooit genoeg hebben, inhaligen, dieven...

Denk er eens over na, noem ze in de krant bij de naam, tot hun schande.

Mogelijk is de pas opgerichte Armoedepartij zo gek nog niet.