EEN BEETJE HEIMWEE...SOMS..vervolg

Toen ik 18 jaar was, vlak na de tweede wereldoorlog, was ik eigenlijk een beetje op mijn geboortedorp, Lemmer, uitgekeken. We hadden als jongeren vijf jaar de oorlog meegemaakt, en geloof me dat was voor ons als jeugd geen prettige tijd, na 8 uur mocht niemand de deur meer uit, de Duitsers hadden een avondklok ingesteld, ik had geen broertjes of zusjes, ik had hele goeie ouders, maar 4 oorlogsjaren s-avonds thuis zitten werd je ook niet vrolijk van. Na de bevrijding wilde ik de wijde wereld in en zocht een baantje in Amsterdam, dat lukte, ik had een paar boekhouddiploma's gehaald en ging werken op een accountantskantoor. ik kreeg in Amsterdam vrienden, een prettig kosthuis, en kreeg verkering met een beeldschoon meisje dat nu nog mijn lieve vrouw is, ook weer door mijn werk gingen we in de zestiger jaren in Twente wonen, waar Nico en Karin werden geboren, en waar we nu nog wonen.

Ik schreef in de kop van dit stukje: een beetje heimwee..soms.

En dat is ook zo , ik had en heb het zeer naar mijn zin in Amsterdam gehad, en nu ook al weer zoveel jaren in Twente, maar altijd zijn er momenten geweest dat ik mijn geboortedorp Lemmer miste, ik had in mijn jonge-jaren ook ik Lemmer goeie vrienden, maar als je niet meer in hetzelfde dorp woont slijt die vriendschap, ook mis ik nog steeds het water, de scheepvaart, het IJsselmeer waar we in de zomer als kinderen elke dag zwommen, ook heb ik het idee dat in mijn jeugd de winters sterker waren, zo dat we heel vaak prachtige schaatstochten (over de Friese meren) konden maken. Ook was ik nogal gehecht aan de Friese taal, maar Friese literatuur lees ik nog steeds. En zo heb ik eigenlijk naast mijn vrouw en kinderen, nog drie liefdes, Friesland, Amsterdam en Twente.  Het zij zo...