OVER HET LEVEN als ALZHEIMER

Waarschijnlijk door mijn interesse in het gebeuren in Sotsji, en dan nog hoofdzakelijk in het schaatsen, ben ik wat achter geraakt in  het schrijven van stukjes op dit weblog. Als een Fries, die in zijn jeugd veel heeft geschaatst vraag ik hiervoor enig begrip. Ik heb namelijk het idee dat de winters in Friesland altijd goede schaatswinters waren, het ijs was vaak zo bevroren dat zware auto's over het ijs van Lemmer naar Urk reden. Als jongens maakten we schaatstochten  van Lemmer, over de meren naar Sneek, afstanden heen en terug 2 maal vierentwintig kilometer.  Prachtig toch was je 's avonds weer blij dat je thuis was. Ik herinner me dat ik één jaar een paar keer met een schoolvriendinnetje aan een kortebaan wedstrijd mee deed, maar dat was een mislukking, niet om het aardige meisje dat ik stevig vast moest houden, Alie Kossen hete ze, maar we hadden niet getraind dus geen prijzen. Alie Kossen is na de oorlog met haar ouders naar de Verenigde staten ge-emigreerd, ik heb haar dus nooit weer gezien.

Maar dan nu iets over gezondheid. Ik heb nu al bijna een halfjaar Alzheimer, maar waarschijnlijk omdat ik dagelijks remmende medicijnen gebruik, pleisters, voel ik me beslist niet ziek, wel wat vergeetachtig, maar mogelijk niet meer dan gezonde mannen van mijn leeftijd, kortom niks aan de hand, ik win nog schaakpartijen op de club, maar helaas verloor ik maandag een mooie partij van mijn kleinzoon Bart, het trieste was dat hij mijn in enkele zetten perfect mat had gezet, enfin ik ben een goede verliezer, goedzo Bart.

Zo, weer even bijgepraat , met de uitslagen van de Nederlanders in Sotsji ben ik blij,

maar het feestje van Poetin  is aan veel kritiek onderhevig geweest.